Mijn kunstenaarspraktijk is onlosmakelijk verbonden met mijn werk in de zorgsector. In dat werk overvalt mij regelmatig een gevoel dat ik niet kan thuisbrengen. Elementair is de ervaring met de mensen en de ruimtes waarin zij leven. Die bevindt zich buiten de heersende norm en snelheid van de maatschappij. Het gevoel brengt mij bij een ongrijpbare geschiedenis, een melancholische vreemdheid.
Het zit hem in de objecten die ik tegenkom, een bidstoel in de hoek, de kleding die ik opvouw, een hoepelrok, de mensen die ik help met wassen, de geur van de huid.
Ik doe onderzoek door te lezen, te schrijven, te fotograferen en objecten mee naar huis te nemen. Maar hoe hard ik ook zoek, uiteindelijk blijft het voelen als een web van onnavolgbare betekeniswerelden en vergankelijke draden. De objecten, de foto’s van mensen en de geuren die ik naar tentoonstellingsruimtes breng, proberen kijkers te laten tasten naar de onvatbare vreemdheid. Ontdaan van spektakel en dramatisering blijft in die ervaring enkel een zachte kern van melancholie over.
-
My artistic practice is inextricably linked to my work in the healthcare sector. In that work, a feeling regularly overwhelms me that I cannot bring home. The experience with people and the spaces they live in is essential. This is outside the prevailing norm and pace of society. The feeling brings me to an elusive history, a melancholic strangeness.
It is in the objects I encounter, a prayer chair in the corner, the clothes I fold, a hoop skirt, the people I help wash, the smell of skin.
I do research by reading, writing, photographing and taking objects home. But no matter how hard I search, in the end it still feels like a web of unparalleled meanings and fragile threads. The objects, photographs of people and smells I bring to exhibition spaces try to make viewers sense the ungraspable strangeness. Stripped of spectacle and dramatisation, only a soft core of melancholy remains in that experience.
Werktafel / Worktable 2022