Ik ben jou / I am you
Text written for the Dutch Doc award 2012
De jonge fotografe Milou Abel heeft zich met ‘Ik ben jou’ gestort op het verhaal van een stadgenote met een complexe persoonlijkheid. Zelf zegt ze hierover: ‘Dagelijks zag ik haar lopen. Geïntrigeerd door haar intense voorkomen besloot ik haar aan te spreken om te vragen of ik haar mocht fotograferen.’ Daar kreeg Abel toestemming voor ‘Daarna was het telkens wanneer ik haar huis binnenkwam, alsof ik haar paradijs betrad.’ Het fotograferen werd bijna vanzelfsprekend gevoegd bij een van de vele vaste onderdelen in het leven van de vrouw: ‘We pasten kleding, aten roze koeken bij de koffie en zij poseerde voor mijn camera. Ik leerde via haar ook de jonge vrouw kennen die altijd schreeuwt: “Ik ben jou, ik ben jou, ik ben jou”.
Vanuit deze intensieve relatie is een documentaire ontstaan, samengesteld uit nieuw gemaakte foto’s en oude privéfoto’s. Alles vertaald naar een boekconcept met een ‘dubbele vouwtechniek’, zodat de foto’s op de rechter- en linkerzijde van het boek zich steeds op een andere manier laten combineren als verschillende identiteiten die over elkaar zijn gelegd. De fysieke gewaarwording van het bladeren in dit handgemaakte boek, samen met de gelaagdheid van de fotografie, versterken het beeld van een zeer liefdevol samengesteld boek.
Het boek is gepubliceerd in 2012. Er zijn nog steeds een paar beschikbaar, wilt u er het boek kopen stuur mij dan een email.
-
With ik ben jou (‘I am you’), young photographer Milou Abel plunged into the story of someone from the same city. She explains it thus: ‘I saw her walking along Oudegracht every day. Intrigued by her intense presence, I decided to ask her if I could photograph her. She agreed. After that, every time I entered her house I felt I was walking into her paradise. The photography became a natural part of her many rituals. We tried on clothing and ate pink biscuits with our coffee, and she posed for my camera. Through her I also got to know the young woman who always screamed: ‘ik ben jou, ik ben jou, ik ben jou’.
Out of this special relationship between the woman and the photographer, a documentary resulted, composed of newly taken photographs and photographs from earlier times, drawn from her personal archive. Everything was gathered into a book made with a ‘double-fold technique’ so that the photographs on the right and left pages are paired differently all the time, like different identities place on top on each other. The fragility of the purposefully self-made book and the layered quality of the photography enhances this loving portrait.
The book was published in 2012. There are still a few pieces available, if you want to buy one please email me.
Les Rencontres d’Arles, 2014
Les Rencontres d’Arles, 2014
Les Rencontres d’Arles, 2014
Tekst in het boek
1
Ze danst niet, omdat ze weet dat ze mooi is
Kort donker haar en een flinke laag make-up omlijsten haar gezicht.
Met haar ranke lijf neemt ze een pose aan.
Altijd zo timide en beheerst.
Ze volgt de voorbijgangers. Vrouwen met grote borsten, met lange lokken. Vrouwen met dikke voeten, en met baarden.
Vrouwen in jurken. Allemaal even lelijk.
2
De gedragen zomerjurken horen linksboven. De zomerjurken die ongedragen zijn daaronder. Rechtsboven liggen in drie nette stapels de truitjes. Alle ruimte daaronder is bestemd voor de hakken.
3
Als het aan haar ligt worden alle jurken in kast vervangen door boeken. Boeken over psychologie, boeken over sociologie, boeken over antropologie. De geur van drukinkt op vergeeld papier.
Vroeger hield ze nog van jurken. Het liefst de rode met gele bloemtjes op de kraag. Maar toen deed ze alles om op jou te lijken.
4
Koffie en roze koeken.
Je rookt een sigaret.
Herman Brood fluistert in je oor dat die je aantrekkelijk vindt. Je vraagt je af wat je daarvan moet denken.
De kleding is droog, je vouwt het op. De zilveren glitterjurk, die je altijd met oudejaarsavond draagt, hangt met een plastic hanger aan de kast. Het is de ereplaats.
Als alle jurken de juiste plek hebben gevonden ga je weer zitten.
Waar is eigenlijk de aansteker?
Text inside of the book
1
She won’t dance, because she knows she is beautiful.
Short dark hair and a thick layer of make-up frame her face.
Her slender body adopts a pose.
Always so timid and controlled.
Her eyes follow the passersby. Women with big breasts, long strands of hair. Women with bloated feet, and beards.
Women in dresses. All equally ugly.
2
The worn summer dresses go on the top left. The summer dresses that have not been worn go underneath. Jumpers on the top right in three neat piles. All the space below is intended for heels.
3
If it were up to her all the dresses in the closet would be replaced by books. Books on psychology, books on sociology, books on anthropology. The smell of ink on discolored paper.
She used to love dresses before. Especially the red one with yellow flowers on the collar. Back then she did everything to look like you.
4
Coffee and cakes.
You’re smoking a cigarette.
Herman Brood whispers in your ear that he finds you attrac- tive. You wonder what to think of this.
The clothes have dried, you’re folding them. The shiny silver dress, the one you wear every New Year’s Eve, hangs on a plastic clothes hanger on the closet. It’s the prime spot.
After the dresses have found their designated places you sit down again.
Now where is the lighter?